İSA MESİH VE İNCİL HAKKINDA

Hristiyanlık Âlemi

Neden misyonerler ülkemize göz dikmişler?

Misyonerlik konusunda medyada sık sık yalan-yanlış ve halkı kışkırtmayı hedefleyen haberler yayınlanıyor

Ülkemizde misyoner ve misyonerlik kelimesine karşı tepkili ve önyargılı bir bakış vardır. Halktan bazı kişiler kendilerinden emin bir şekilde misyonerlerle ilgili esrarengiz entrikalar kurarken, kalan kısmı da bunları dinliyor ve söylenen hiçbir şeyi, gerçeğin süzgecinden geçirmeden adeta ‘yutuyor.’

Sözde tüm bu söylenenler sağlam kaynaklara dayanıyor. Peki bu sağlam kaynak nedir? Sadece görsel basın, fısıltı gazetesi ya da kulaktan kulağa dolaşan laflar. Doğal olarak bu konuda birçok insanın kafası karışık; çünkü medya sürekli ülkemizin yoğun bir misyonerlik saldırısına maruz kaldığını iddia ediyor. Rivayete göre bu misyonerler para ve iş teklifiyle vatandaşlarımızı, özellikle işsiz ve yoksul kesimi, kandırıp Hristiyan yaparak kiliselerde örgütlendikleri söylenmektedir. Bunun ardından Hristiyanlığa geçen kişilerin yurtdışından yüklü bir maaş aldıkları da söyleniyor. Bu iddia o kadar yaygındır ki, sadece uzaktaki kişiler değil  akrabalarımız bile buna inanıyor ve bizlere “Siz hangi ülkeye bağlandınız? Merkeziniz nerededir? Nereden maaş alıyorsunuz?” gibi tuhaf sorular soruyorlar. Tabii ki bu söylenenler bizim yüreğimizi yaralıyor. Biz ne halkımızı ne vatanımızı ne de kökenimizi inkâr ettik,  asla inkar etmeyiz de! 

Hakikaten bir insanın para karşılığı inancını değiştireceğine inanılır mı? Belki maddi menfaat için birkaç kişi bunu denemek ister; ama hangi inanç bu tür kişiliksiz insanı sahiplenir? Ayrıca bu ‘misyonerler’ kimlerdir ki devletimiz onlarla bir türlü baş edemiyor? Misyonerler Devletin altını mı oyuyor… Peki yıllardır bu çaba sürüyorsa neden hâlâ bir sonuç alamadılar? Böyle aslı astarı olmayan büyük iddialar tabii ki milletimizi tedirgin edecektir, fakat bu tür söylentinin kökenine inince, dedikodu ve yalandan başka bir şey bulamayız. Birisine, “Bunu kimden öğrendin?” diye sorduğumuzda, “İşte bir arkadaşımın teyzesinin oğlu arkadaşından öyle duymuştur” gibi kaçamak yanıtlar alıyoruz. Çünkü böyle bir komplo zaten yoktur. Acaba bu misyonerlik konusu gündemi saptırmak ve insanların duygularını ve düşüncelerini karıştırmak için kullanılan bir şey olamaz mı?  

İlk önce bilmemiz lazım ki, bu iddialar ne İncil’in ahlakıyla ne de Batı’nın demokrasi anlayışıyla bağdaşıyor. Aslında sorun nedir biliyor musunuz? Yine önyargılarımız. İnsanlarımız “Batı Hristiyan’dır, Orta Doğu da Müslüman’dır” söylemini benimsemişler. Onlara göre bu böyledir ve aksi düşünülemez!

Hristiyan olduğumuzu söylediğimizde, “Süryani misin?” diyorlar. Hayır diyoruz, “O zaman Ermeni’sin.” Hayır! “Biz Türk’üz” ya da “Kürt’üz” dediğimizde “Ya nasıl olur, Türk’ten, Kürt’ten Hristiyan mı olur?” diye karşılık veriyorlar. İşte bu, insanların zihninde oluşan önyargının eseridir. Aynen bu mantıkla ülkemize Batı’dan gelen turistlerin bazı sapık davranışları ve televizyonda Batı’dan yayınlanan ahlakdışı programlar Hristiyanlığa mal ediliyor çünkü düşüncelerine göre Batı’dan gelen her şey Hristiyanlığı temsil eder. Ama unutuyoruz ki, demokratik ülkelerde Devletin dinle hiçbir bağlantısı olmaz ve dinlerin de siyasetle hiçbir alakası yoktur. Ayrıca belki sizi şaşırtacak ama Avrupa’nın nüfusunun ancak %10’u, belki de daha azı, Hristiyan gerçeklerine dayalı yaşıyor. Batı’daki insanlar büyük çoğunluğu hümanizm ya da ateizmi yaşayan bir çizgidedir. Avrupalı olmak onları Hristiyan yapmaz. Herkes inanç seçiminde tamamen özgürdür. Demokratik bir devletin de yakından ya da uzaktan her hangi bir inancı desteklemesi tamamen doğru olur mu?

Türkiye’ye gelince ne yazık ki, manzara çok farklıdır. Türk ya da Kürt olmak Müslüman olmak anlamına gelmiştir. Bizler ne kadar “dinde zorlama yoktur” sözünü tekrarlasak da, toplumumuzda öyle bir zorlamanın olmadığını söyleyebilir miyiz? Toplumumuzda böyle bir saygı seviyesi var mı? Örneğin insanlarımız dört kitabın dördü de haktır demelerine rağmen çocuklarının ellerinde bir İncil gördüklerinde tepkisi ne oluyor? Çocuk da büyünce başka bir inancı araştırmaya yeltenirse baskı görmüyor mu? Hatta başka bir inanca geçerse etnik kimliğine ihanet etmekle suçlanmıyor mu? Ne yazık ki şu basit gerçeği unutuyoruz ki, uyruğumuz doğduğumuz ülkeye bağlı iken inanç kişisel bir seçim olmalıdır. Bu durumda, biz bu ülkenin vatandaşıyız ama aynı zamanda Hristiyan’ız ve uyruğumuzdan da inancımızdan da onur duyuyoruz.

Misyonerlik konusuna tekrar dönersek, ne yazık ki medyamız, ezip geçen gücüyle, misyonerliği asıl anlamının dışına itmeyi başarıp üzerine tamamen farklı bir anlam yüklüyor. Misyonerlik kelimesinin asıl anlamı “belirgin bir misyon ya da vazifeyle yüklü birisi”, yani görevli bir kişi anlamındadır. Peki bu görev nedir? Hristiyanlık anlayışına göre bir misyoner İncil’in mesajını kabul edip yaymakla yükümlü bir kişidir. “Misyonerlik” aslında “tebliğ etmek” yani inancını paylaşmak anlamına gelir. Bu durumda her Hristiyan bir “misyonerdir”; çünkü İncil’e göre inancımızı anlatmak her Hristiyanın bireysel sorumluluğudur. Aynı zamanda her Müslüman bir misyonerdir, yani kendi inancını tebliğ etmekle yükümlüdür. Ama ne hikmetse Hrıstiyanlar anlatınca “bölücülük ve misyonerlik” oluyor, ama Müslümanlar anlatınca “tebliğ” oluyor. Halbuki bu her vatandaşın, inancı ne olursa olsun, en doğal ve demokratik haklarından birisidir. Anayasa’nın 26. maddesinde herkesin inanç ve ifade özgürlüğüne sahip olduğu ifade edilmiştir: “Herkes, düşünce ve kanaatlerini söz, yazı, resim veya başka yollarla tek başına veya toplu olarak açıklama ve yayma hakkına sahiptir.” Yeni Türk Ceza Kanunu 115. maddesinde de şöyle denilmektedir: “Cebir veya tehdit kullanarak, bir kimseyi dinî, siyasî, sosyal, felsefi inanç, düşünce ve kanaatlerini açıklamaya veya değiştirmeye zorlayan ya da bunları açıklamaktan, yaymaktan men eden kişi, bir yıldan üç yıla kadar hapis cezası ile cezalandırılır.” Demek ki suç olan misyonerlik (tebliğ etmek) değil, inancını yaymak isteyen birini engellemektir.
Tüm demokratik ülkelerde de böyledir. Avrupa ve Amerika kıtalarında nice Müslüman misyonerleri inançlarını özgürce yayıyorlar, hatta bunu yapmak için oradaki devletlerin demokratik haklarından faydalanıp diğer dini gruplar gibi vergiden muaf tutuluyorlar. Neden? Çünkü demokraside bütün dinler özgür ve eşittir. Ama ne yazık ki bizler henüz bu anlayışa varmış değiliz.

Sayın Ertuğrul Özkök’ün Hürriyet gazetesinde 01/08/2002 tarihinde “Misyoner Avcılığı” başlıklı makalesinde yazdığı gibi, “Mesela, şu ‘misyonerlere’ karşı açtığımız savaşa bakın. İşimizi gücümüzü bırakıp, bir avuç Hristiyan misyonerle uğraşıyoruz. Diyanet İşleri Başkanlığı bunun için özel toplantılar düzenliyor. Hatta Milli Güvenlik Kurulu bile bu konuya el attı… Dinler hiçbir zaman zor kullanılarak savunulamaz. Öyle olsaydı, Roma arenalarının gladyatörleri ve aslanları Hristiyanlığın yayılmasını durdurabilirdi... O nedenle bu ilkel ‘misyoner avcılığını’ bir yana bırakıp büyük ülke gibi davranalım.”

Bizim mantığımıza göre, bir kişi inancını başkalarına anlatacak kadar ciddiye almıyorsa, kendi inancını tamamıyla yerine getirmiyor demektir. Elbette inancımız ne olursa olsun hepimiz demokratik haklarımızın bize vermiş olduğu çerçeve içerisinde hareket etmek zorundayız. Eğer bir kişinin inancını yayma çabası başkalarına zarar veriyor ya da yasal olmayan yöntemlere başvuruyorsa, bu davranışlar hiçbir ahlaka ya da dine sığmaz. Fakat doğal olarak herkes kendi inancının doğru olduğuna inandığı için başkalarını uygun şekilde ikna etmeye çalışır. Şu bir gerçektir ki, inanç kültürel bir miras değil kişisel bir seçimdir. Kişi nerede doğarsa doğsun tüm inançları araştırarak gerçeği bulana kadar rahat olmamalı. Yoksa yalnız bu topraklarda doğduğumuz için kendimize Müslüman diyorsak, bunun hiçbir inandırıcı yönü olamaz, yoksa Hindistan’da doğmuş olsaydık Hinduizm Allah’ın ‘gerçek’ dini mi olacaktı? Bizler araştırarak ve seçerek Hristiyan olduk ve isteğimiz şudur ki, herkes aynı şekilde kendi özgür iradesiyle kendi inancını özgürce seçme ve yayma hakkına sahip olsun.

Tabii ki birçok insan, bizim Hristiyanlığı seçmekle kendi kimliğimize ihanet ettiğimizi düşünüyor. Halbuki bizim ne etnik kökenimiz ne memleketimiz ne de soyumuz değişiyor. Değişen yalnız yüreğimiz ve inancımızdır. Ülkemizi ve halkımızı her zamanki gibi seviyoruz.

Sonuçta İncil’in öğretisine göre inandığımız kurtuluş müjdesi evrensel nitelikli ve herkes için geçerli olduğu için yüreğimizdeki bu kurtuluş ümidini anlatmakla sorumluyuz. İncil’in dediği gibi, “Tanrı Mesih aracılığıyla bizi kendisiyle barıştırdı ve bize barıştırma görevini verdi. Şöyle ki Tanrı, insanların suçlarını saymayarak dünyayı Mesih’te kendisiyle barıştırdı ve barıştırma sözünü bize emanet etti” (2. Korintliler 5:18-19). Böylece İncil’in buyruğu doğrultusunda ve yasalarımızın verdiği hakla inancımızı öğrenmek isteyen herkese anlatıyoruz. Buna misyonerlik mi diyorlar? O zaman sadece bizler değil inancını ve ideolojisini savunan herkes birer misyonerdir. Öyleyse misyonerlik bir bölücülük değil inandığın görüşü savunmaktır ve bu da hür iradeli her insanın en önemli ve doğal haklarından birisidir.